نویسنده : مهدی شادکار

قسمتی از این کتاب : 

به معجزه‌ی تاریخ می‌اندیشد. زمزمه می‌کند: «تاریخ نمرده است». این جمله را زیاد می‌گفت. از تاریخ زیاد مایه می‌گذاشت. به‌ویژه آن ماه‌های پایانی که فشارها بسیار زیاد شد. وقتی چکمه‌پوشان اسلحه بدست عرصه را تنگ‌تر کردند، او آنها را به تاریخ حواله می‌داد. حس می‌کند از کسی کینه به دل ندارد. به‌ویژه با آگاهی از وضعیت کشور در چهل سال پس از کودتا. «می‌بخشم اما فراموش نمی‌کند». یا بهتر بگوید: تاریخ فراموش نمی‌کند. زیرا تاریخ همیشه می‌زید. تاریخ نمی‌میرد! تاریخ یگانه جاودانه‌ی دنیای فانی‌ست. اگر چه او مُرده است ولی فاشیست‌ها هم مرده‌اند، می‌میرند و خواهند مرُد، در حالیکه تاریخ برفراز قله‌های انسانیت، بلندتر از بلندترین قله‌های رشته کوهِ آند، مرگ اینان را به نظاره می‌نشیند.