نویسنده : کامیار عابدی 

تک‌نگاری حاضر دربارهٔ زندگی و آثار یکی از شاعران بسیار شاخص ایران است. او در دههٔ سوم سدهٔ بیستم میلادی در تهران چشم به جهان گشود. در دههٔ دوم سدهٔ بعد نیز در همین شهر زندگی را بدرود گفت. سخن از سیمین‌بَر خلیلی (1393 – 1306) است که با نام سیمین بهبهانی در میان مخاطبان عامّ و خاصّ شهرت و اعتبار ادبی و فرهنگی یافته است. بهبهانی گوینده‌ای است که دو دورهٔ عمدهٔ سنّت/ نوسنّت‌گرایی و نوگرایی ادبی را با تمرکز در قالب غزل در بیش از هفت دهه شعرگویی از سر گذراند. وی را می‌توان شاعری بسیار چیره‌دست با تصویرها و زبانی همواره نوشوَنده، و پُرطراوت قلمداد کرد. شاید بتوان گفت که در حدود یک دهه و نیم پایانی زندگی، پرچم در دست او قرار داشت.

 بااین‌همه، بهبهانی را نه‌فقط شاعر، که باید تکاپوگر مدنی، ترانه‌سرا، تحلیلگر شعر و روایتگر آثار منثور هم دانست. ازاین‌رو، در کتاب حاضر، علاوه بر تخصیص پنج فصل به سروده‌هایش، در چهارفصل به این ابعاد شخصیّتی، ادبی و هنری وی نیز پرداخته شده است...