نویسنده : فروزنده عدالت

تصوير چهره‌اش را مي‌کشيدم، چشم‌ها به رنگ ماش، بيني قلمي، دهان کوچک، گونه‌هاي استخواني... او نمي‌شد! همه را پاک کرده دوباره از اول، يک چيزي در آن ميان کم بود. تصوير را دوباره کشيدم، همه‌ي تلاشم مثل اين بود كه نقاشي‌ام مثل چهره‌ي او باشد ‌مثل خودِ خود او، اما نمي‌شد. تصوير را با دست عقب بردم، جلو آوردم. همه چي بود به‌جز يک چيز... برق چشمانش نبود. همان‌ها که با ديدنم صورتش را روشن مي‌کرد و لب‌هايش را به خنده باز مي‌کرد. (از داستان قلمدان مردي که ديگر نيست)