فراداستان از مهم‌ترین تکنیک‌های ادبیات پسامدرن است و به داستان‌ها و رمان‌هایی گفته می‌شود که خود آگاهانه توجه مخاطب را به خود داستان جلب می‌کند. فراداستان در نقطه بین داستان و نقد قرار دارد و درباره خود داستان سخن به میان می‌آورد تا بتواند آن را به نقد و بررسی بگذارد.

كتاب «فراداستان» پاتريشيا وو را می‌توان جامع‌ترين و دقيق‌ترينمتني دانست که تا به امروز درباره اين تكنيك ادبيات داستاني به فارسي منتشر شده است زیرا او كتاب آكادميك شسته رفته و قابل اتكايي نوشته و سير تاريخي و نحوه تكوين اين تكنيك روايي را در نيمه دوم قرن بيستم به خوبي روشن كرده است. بدون تردید روشن بودن متن به همراه مثال‌هاي فراواني و دقت نویسنده از ویژگی‌های بارز اين كتاب است كه به خوبي مقصود را بیان مي‌كند و مخاطب را پیش می‌برد.

پاتریشا ووکتاب حاضر را حدود سه دهه پیش نوشته و مطالب آن را در پنج فصل تدوین کرده است و تکنیک فراداستان را از زوایای گوناگون مورد بررسی قرار داده است. وو در فصل کتاب به تعریف فراداستان پرداخته و اصطلاح «فراداستان» را برگرفته از مقاله‌ای به قلم منتقد و رمان نویس خود‌آگاه، ویلیام ایچ. گس (۱۹۷۰) می‌داند و در ادامه می‌نویسد: « فراداستان متکی بر برداشتی از اصل عدم قطعیت هایزنبرگ است؛ و اینکه محال است جهانی عینی یا ابژکتیو را توصیف و تبیین کرد، چرا که مشاهده‌گر همواره امر مورد مشاهده را تغییر می‌دهد. با این‌همه، علایق و دل وشغولی‌های فراداستان از این هم پیچیده‌تر است.»