نویسنده : غلامحسین ابراهیمی‌دینانی

درست است که فلاسفه اسلامی با چشم عقل و استدلال به بررسی مسائل هستی می پردازند ولی این بزرگان از چشم دل و نگاه شهود و عالم حضور نیز غافل نبوده اند و انسان را موجودی ذوالعینین می شناسند. این دانشمندان بزرگ همان گونه که به تشکیک در وجود قائل بوده و آن را دارای مراتب مختلف و متفاوت می شناسند معرفت را نیز ذو مراتب دانسته و از مراحل متفاوت آن غافل نبودند و در اینجاست که فلسفه اسلامی به عرفان نزدیک گشته و بسیاری از فیلسوفان با گروهی از عارفان هماهنگی و همدلی خود را ابراز داشته اند. کسانی که تنها با یک چشم به هستی می نگرند و از مراتب مختلف و متفاوت معرفت آگاهی ندارند فیلسوفان اسلامی را مورد نکوهش قرار داده و از نزدیک شدن آنان با اهل عرفان به شدت انتقاد می کنند.