نویسنده : محمدعلی بهمنی

این کتاب مجموعه شعری از استادی پر آوازه و محبوب است که به خاطر سرودن غزل‌های روان و زیبایش در دل همه افراد اهل شعر و ادب جای باز کرده و در جایگاه شعر کلاسیک در حوزه غزل با تمام قوا نشسته است. افکار و اندیشه‌های این شاعر از نظری بی شباهت به فریدون مشیری نیست و این شباهت از همان قاعده استادی و شاگردی به وجود آمده است. محمد علی بهمنی متولد ۲۷ فروردین ۱۳۲۱ در اندیمشک است و اولین شعری که از او به چاپ رسیده است، زمانی بوده که او فقط ۹ سال داشته است! شعرهای بهمنی سرشار از ذوق و احساس است و به سادگی می‌توان عشق را در خط به خط غزل‌هایش پیدا کرد. او که در این کتاب سبک شعر سپید را پیاده کرده،

در ابتدای کتاب گفته است: ” این شعرها، از ارادتم به غزل، نکاسته است، اگر هنوز بر آن باشم که غزل گفتن بعد از نیما بیشتر به لجبازی کردن می‌ماند. کودک ۶۰ ساله‌ای که منم، شعر را در هر شکل‌اش نوعی لجبازی با خویش و جهان خویش می‌داند.” شعر کلاسیک محمد علی بهمنی یک حقیقت همیشه زنده است و گیرایی قلم او این حقیقت را اثبات می‌کند. محمد علی بهمنی آثار متعددی دارد که از میان آن‌ها می‌توان به: غزل زندگی کنیم، شاعر شنیدنی است، دهاتی، من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم، گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود، نیستان، کاسه آب دیوژن امانم بده و عشق است اشاره کرد.