نویسنده : نعمت کسرائیان

                                                                                                                                                                                                                                                     ما شادترین دوران زندگی مون رو کنار هم می گذراندیم. گویی باد وباران، پرنده ها و درختا ، دشت و رود ، همگی بر ما سرود می خوندن. خصوصا تو فصل بهار، احساس می کردیم عسلی رقیق شده ، تو خونمون راه می ره . شاید این شیرینی ، همه جا تو ذرات هوای بهاری موج می زد . می شد صدای خنده ی پروانه ها رو به وضوح شنید ، صدای زوج های روی گل ها ، یر در پی هم داشتن . سرخوشانه اما با حسرت آهی کشید و گفت :
 ما به دنبال خوشبختی برای هم بودیم و خیلی زود تونسته بودیم اونو به همدیگه هدیه بدیم . روزی رو به من کرد و گفت " بیا همیشه همین جور عاشق بمونیم... " 

از پشت جلد کتاب