مقالات کتاب حاضر با ترجمه‌ی مشترک «محدثه زارع»، «پویا غلامی» و «ایمان گنجی» منتشر شده است. کتاب «قهقه‌ی شهریاری» منتخبی است از مقاله‌های «سیاسی» یا متن‌هایی که در آن‌ها مستقیماً به مسئله‌ی «سیاست» می‌پردازند. باتای نقطه‌ای به‌غایت حساس و مرزی در تاریخ اندیشه است. به‌زعم مقدمه‌ی مترجمان متون حاضر مهم‌ترین مقاله‌های سیاسی او محسوب می‌شوند و به دوره‌های متفاوت تفکر باتای، و فعالیت‌های سیاسی‌اش، تعلق دارند. او در واپسین دوره از زندگی فکری‌اش به‌کلی از سیاست روی‌گردان می‌شود. باتای معتقد بود که «کار سیاسی باید با امید همراه باشد.» او ــ که خودش را انسانی نومید نسبت به کنش سیاسی معرفی می‌کند ــ کار سیاسی را کنشی معطوف به آینده، ابژه، غایت، و هدف می‌داند. باتای در مصاحبه‌ای می‌گوید: «من خیلی آدم امیدواری نیستم. من هرگز نفهمیده‌ام چگونه کسی می‌تواند بابت فقدان امید خودش را بکُشد. آدم می‌تواند نومید باشد و حتا یک لحظه هم به فکر کشتن خودش نیفتد. امید تنها ارضای ممکن نیست.» به عبارت دیگر، به‌زعم باتای کار سیاسی با «امید معطوف به آینده» گره می‌خورد و ضرورتاً بنا بر هستی‌شناسی ویژه‌اش به امر متعالی پیوند می‌یابد. با همه‌ی این‌ها متون حاضر به دوره‌های فعالیت‌های سیاسی باتای ــ و سازمان‌دهی گروه‌های مختلف سیاسی ــ تعلق دارند، متونی که رادیکالیسم، روشن‌بینی سیاسی و انقلابی، و امید درون‌ماندگار اکنون در آن‌ها زنده هستند. کتاب از دو بخش تشکیل شده است: بخش نخست، متن‌های خود باتای است و بخش دوم، دو متن از آلن اس. وایس و ژولی ویلسون راجع به باتای. متن اول، مفهوم «شهریاری» در باتای را در سنت نیچه‌ای بسط می‌دهد و متن دوم به شباهت‌های مفهوم‌پردازانه‌ی پروژه‌های به‌ظاهر مجزای باتای و «دلوز و گتاری» اشاره دارد. در بخش اول این کتاب 7 مقاله از باتای آمده است: «پیش به سوی انقلاب واقعی»، «توطئه‌ی مقدس»، «ضدحمله: دعوت به عمل»، «برنامه‌ی اسفال»، «واپسین متن اسفال: یازده یورش»، «ساختار روان‌شناختی فاشیسم» و «درباره‌ی شهریاری». در بخش دوم این کتاب با عنوان «درباره‌ی باتای» نیز دو مقاله‌ی «شهریاری ناممکن: میان اراده به قدرت و اراده به پیش‌آمد» و «هزینه‌گری غیرتولیدی و بنیان فضایی زمین» آمده است.