نویسنده : هاشم آقاجری

پیدایش حکومت صفوی در تاریخ ایران تنها یک جابجایی ساده‌نویسی و از نوع آمد و رفت مکرر سلسه‌ای نبود بلکه سر آغاز رشد تحولاتی شد که حتی پس از انقراض این سلسله در اشکالی گوناگون تا آغاز قرن چهاردهم هجری و ظهور مشروطیت در ایران ادامه یافت و دوره‌ای را در تاریخ ایران رقم زد که می‌توان آن را در حد فاصل «دوران میانه» پیشا صفوی و «دوران معاصر» پسامشروطیت «دوران جدید» تلقی کرد.

یکی از بارزترین سیماهای دوره صفوی، رسمیت یابی همزمان حومت و مذهب، وحدت سیاست دین، همگرایی، پیوستگی و تعامل کم نظیر نهاد مذهب است که نزدیکترین نمونه به آن را باید در عصر باستانی ایران، دوره ساسانی باز جست.