نویسنده : ابراهیم قیصری

تذکره الاولیا معروف تر از آن است که نیاز به معرفی داشته باشد و چنان که از عنوان کتاب برمی آید مجموعه ای است گرانقدر در شرح احوال و اقوال مشایخ و مشاهیر بزرگ صوفیّه که نویسنده با مطالعه ی آثار پیشینیان و غور و بررسی در آنها و اطلاعات خود فراهم آورده است. دقت در این کتاب ارجمند نشان می دهد که مولف از کتب معتبری در تراجم احوال این قوم مانند طبقات الصّوفیه، رساله ی قشیریه، کشف المحجوب هجویری غزنوی و چند متن دیگر در این زمینه به زبان تازی در مطالعه گرفته بوده است. ارزش و اعتبار این مطالب تا بحّدی است که عطّار بسیاری از نکته ها و حکایات تذکره الاولیا را در آثار منظوم خود نیز که پیش از این یاد کردیم، بازگو می کند. این نقل ها و بازگویی ها ظاهراً مکرّر به نظر می رسد ولی لطف سخن و شیوه ی داستان سرایی شیخ ما آن چنان است که نه تنها موجب ملال خاطر خواننده نیست ،

بلکه این گفته ی شیرین حافظ را به یاد می آورد که فرمود:

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب  
کز هر زبان که می شنوم نامکرّر است