نویسنده : حسن فشارکی

1- تمركز اين نوشتار عمدتآ در بخش اساطيرى شاهنامه است، هرچند در آن مورد نيز حق مطلب كاملا ادا نشده است. تعجيل و عدم انسجامى كه گاهى ديده مى‌شود نتيجه بى‌صبرى نگارنده در طرح اين مسائل و شنيدن پاسخ‌هاى جامعه است. اين نگاه به سنت و ادبيات نگاه به نقد و بازخوانى است و با نگاه رايج روشنفكران، كه نگاه مهر و كين است، تفاوت دارد. اميد نگارنده آن است كه موجى در جامعه ايجاد شود و اعماق گذشته را با اين نگاه بكاود. بن‌مايه تحول فرهنگى ما در همين است.

2- مخاطب اين نوشتار اقشار ميانى جامعه هستند. آشنايان بافرهنگ خودى و آماده براى درك فرهنگ نوآيين. بنابراين رويكرد نگارنده نه پژوهشى، بلكه آموزشى و انگيزشى است. كنكاش در الفاظ يا اسطوره‌هاى شاهنامه كه بسيارى به آنها پرداخته‌اند، نيست. با برجسته كردن آموزه‌هاى ارزشمند و نقد نظرات احتمالا مخرب آن است. مى‌گويم «احتمالا مخرب» چون ما نه از بطن متون كهن آگاهيم و نه به آن نياز داريم. اين عملكرد آنها و برداشت شخصى ما از آنهاست كه در زندگى‌مان تأثيرگذار است. نگارنده اميدوار است كه جريان روشنفكرى ايران كم‌كم معطوف به زندگى واقعى شود.