نویسنده : جرد دایموند

    ترجمه : اصلان قودجانی

دایموند نظریۀ جالبی مطرح می‌کند – او استاد جغرافیا در دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس و مؤلف چندین کتاب ازجمله اسلحه، میکروب و فولاد۱، برندۀ جایزۀ پولیتزر، است. انسان‌ها همواره دچار بحران‌هایی شخصی می‌شوند. چیزهای زیادی آموخته‌ایم از اینکه افراد برای مقابله با چنین مواقعی چه تغییری می‌کنند – یا نمی‌کنند. حال اگر این درس‌ها را در مورد کشورهای گرفتار در باتلاق مشکلات به کار بگیریم چه اتفاقی می‌افتد؟

دایموند از روش موردپژوهی استفاده می‌کند. او با بررسی فنلاند، ژاپن، شیلی، اندونزی، آلمان، استرالیا و آمریکا راه‌کارهای این کشورها را براساس فهرست ۱۲تایی‌اش ارزیابی می‌کند. ژاپن در دوران امپراتور مِیجی، که نیاز داشت در عین حفظ هستۀ فرهنگی خود درهایش را به روی دنیا باز کند، راهی پیدا کرد تا «بسیاری از ویژگی‌های غربی را بگیرد اما آن‌ها را متناسب با اوضاع و احوال ژاپنی‌ها اصلاح کند». پس از جنگ جهانی دوم، آلمان مسئولیت کامل اعمالش را پذیرفت و در نتیجه موفق شد خودش را متحول کند. آمریکا، تا حدی به‌دلیل بی‌اعتنایی به درس‌های دیگر کشورها، همچنان برای حل مسائل خود تقلا می‌کند.