نویسنده : واسکو پراتولینی 

    ترجمه : بهمن فرزانه

خواندن داستان خانوادگی اثر واسکو پراتولینی با چنین احساسی به پایان می‌رسد. چرا انسان‌ها باید رنج بکشند؟ چه چیز باعث می‌شود تا آنان بدین‌گونه خود را به دیوارهای پوچی این جهان بسپارند و از دیوار این جهان به دیوار جهان دیگری گذر کنند. انسان‌هایی که به نظر می‌رسد قربانی گناهان ناچیز خود شده‌اند و همیشه در خلأی تاریک به سر می‌برند و خلأی که امکان پر کردن آن را با هیچ چیز نمی‌توان میسر کرد، شاید حتی با مرگ.
نکته‌ی قالب توجه در این اثر به چشم خوردن نمادهایی از اسطوره‌ی مسیح است. نمادهایی از جنبه‌های روحی و جسمانی مسیح در تولد، زندگی و به صلیب کشیدنش.
ساختار این اثر به گونه‌ی تثلیث بر محور سه شخصیت راوی، فروچو و مادر می‌گردد. اگرچه شخصیت‌های دیگری نیز در این اثر حضور دارند ولی حضور آنان کم‌رنگ و کمابیش بی‌اهمیت است.
راوی برادر بزرگ‌تر فروچو، مردی قوی و تنها است و به نظر می‌رسد کمتر به مسائل اطراف خود اهمیت می‌دهد. او نیز رنج می‌کشد ولی نه از نوع رنجی که بعدها فروچو متحمل آن می‌گردد. رنج کشیدن راوی بیشتر در سطح، باقی می‌ماند و به عمق نمی‌رسد. او از تمام سلسله حوادث و رویدادهای پیرامونش تنها به ظاهر آن اکتفا می‌کند و کمتر به درون آن می‌پردازد.
نکته‌ی قابل توجه بین رابطه‌ی راوی و فروچو حس پدرانه‌ی او نسبت به فروچو است. راوی بیش‌تر به سرپرستی شباهت دارد که مسئولیت نگهداری از او را به عهده گرفته است و این رابطه تا پایان اثر از استحکام و قوت بیش‌تری برخوردار می‌گردد.