نویسنده : ابراهیم نبوی

احتمالا همه‌ی شما با رمان نامه‌نگارانه و دنباله‌دار بابا لنگ‌دراز آشنا هستید. رمانی عاشقانه که شخصیت اصلی داستان، جودی ابوت، احساساتش را در نامه‌ها به مردی که خرج تحصیلش را داده، خالصانه و بی‌تکلف بیان می‌کند؛ احساساتی که اوج و فرود بسیار دارند و گاهی شادی و گاهی هم غم، در آن‌ها و بین کلماتی که جودی در نامه‌هایش نوشته، موج می‌زند.

این دقیقا روش و سبکی‌ست که ابراهیم نبوی برای نوشتن کتاب مجنون لیلی از آن بهره برده. امیر ندایی، مردی متأهل و مدیر یک موسسه، دل‌باخته‌ی لیلا ارجمند، همکار جوانش شده و رابطه‌ی جدی‌ای که بین آن‌ها با نامه‌نگاری ِ اداری آغاز می‌شود، به آشنایی بیشتر، عشق آتشین، ازدواج و سپس جدایی می‌انجامد.

از نکات قابل توجه دیگر کتاب، اشاره به مناسبات فرهنگی و اجتماعی ِ رایج در کشور است و نویسنده با زبان طنز، نقدی به برخی از این مناسبات را در داستانش جا داده و طنازی کرده؛ درست مانند خطابه‌های ابتدایی هر نامه که وقتی پشت سر هم خوانده می‌شوند، یکی از دیگری بانمک‌تر است.