نویسنده : استیگ ساترباکن  

    ترجمه : علی سلامی

این کتاب نخستین رمان نویسنده است که به زبان فارسی ترجمه شده و آمیخته ای از تنهایی، سرگردانی و اندوه است. داستان از همان ابتدا خواننده را به خود جذب می کند و ماجرای آن از جایی آغاز می شود که خانواده ای در سوگ فرورفته اند و فردی از افراد خود را از دست داده اند، مرگی که همه آن ها را تحت تاثیر قرار داده و فضای خانه را آلوده به غم، دل تنگی، سکوت و ناباوری کرده است.

گزیده ای از کتاب :

دیدم که چطور ایوا دوباره خودش را جمع و جور کرد. غصه او را قوی تر کرده بود. شاید حق با آن ها بود، آن هایی که سر می زدند و تسلی اش می دادند. او خود را مثل پولاد محکم و سخت کرده بود و از تحسین به دست آورده به خاطر رفتار و متانتش لذت می برد. متوجه شدم که حرکاتش نیز خیلی چالاک تر شده توی آشپزخانه، باغ، مغازه، همه جا. به سرعت به تمام کارها یکی پس از دیگری رسیدگی می کرد گویی هرکاری که انجام می داد، تکه ی جدول جورچینی بود که روی آن کار می کرد، جدولی که تصویر زندگی ما مثل گذشته روی آن دیده می شد. شنیدم شخصی گفت: «او تجسم لیاقت است!» و من یقینا نمی توانستم این حالت او را به این خوبی بیان کنم. همه چیز بدون هیچ تردیدی، بدون هیچ استثنایی انجام می شد انگار آنچه زمانی به فعالیت هایش انگیزه می بخشید حالا از بین رفته و تنها چیز باقی مانده این بود که تحت هر شرایطی به زندگی ادامه دهد. به سختی می توانستم او را بازشناسم. مثل خودش بود. بله؛ اما چنان دگرگون شده که ورای درک من بود، نوعی ماشین که بی آنکه بداند چرا، همه چیز را تحمل می کرد. کار می کرد. بله این کاری بود که می کرد. بخشی تهی از عشق در کار روزانه که تا به آخر ادامه می یافت. عشق اش را از او گرفته بودم. اول، خودم، بعد اوله-یاکوب، یعنی دو مرد زندگی اش!