نویسنده : بنفشه حجازی

به نگاه کاوه و تحسين مصي توجه نکرد.دستک‌هاي روسري‌اش را  بالاي سرش گره زد. خودش را مرتب کرد و روي سن رفت .  چشم‌هايش را بسته بود وسعي مي کرد که همه چيز را فراموش کند نه فقط براي يک اجراي نمايشي- تعليمي ، مي‌خواست تمام حرف‌هايي که به مصي گفته بود يعني رها کردن خود را به آزمايش بگذارد.  مي‌خواست بتواند  به مردي که دوست داشت به رغم تمام تفاوت‌ها و اختلاف‌ها  ابراز عشق کند . مي‌خواست يک زن عاشق باشد .مي‌خواست حداقل در اين صحنه‌ي ساختگي واقعي‌ترين نقش زندگي چند سال اخير خودش را بازي کند. نقشي که با يک شکست در  ذهنش خشک  شده بود و ديگر حاضر نشده بود در مقابل مردي  بازي‌اي کند که او را  در صحنه‌ي زندگي  حيرت‌زده رها کند و برود.