نویسنده : منصور علیمردانی

قلعه ی سموران دارای باغ ها و مزارع سرسبز و حوض های پر آب و زلال است که مردم با آسایش در آنجا زندگی می کنند. پادشاه قلعه سه دختر دارد و با وجود تلاش های فراوان طبیبان و حکیمان دانا و ماهر صاحب پسر نمی شود و همین امر او را غمگین و افسرده کرده است زیرا هیچ جانشینی نخواهد داشت و تمام تلاش هایی که برای آبادی قلعه کرده است بعد از مرگش بر باد خواهد رفت…

گزیده ای از کتاب :

راه مالرو را رو به بالا حرکت کردند. از دو طرف بستر دره، دو کوه بلند مثل دو دیوار تا نیمه های آسمان بالا رفته بود و سر کوه ها از دوطرف در مه گم شده بود. چهارپایان و اسیران از جلو و راهزنان از دنبال رفتند و رفتند و رفتند تا رسیدند به پای کوهی بلند که راهزن ها بر فراز قله اش قلعه ای نفوذناپذیر ساخته بودند. چون خسته بودند و گرسنه، شب را در پای همان کوه اطراق کردند. بار را از روی حیوانات برداشتند و آن ها را در همان اطراف رها کردند تا بچرند. آب و غذایی هم به اسیران دادند و خودشان دور آتش جمع شدند و چند ران گورخر انداختند روی آتش و بنا کردند به خوردن.