نویسنده : الیف شافاک  

   ترجمه : اکرم غفاروند

به یاد دارم سال ها قبل شور نوشتن رمانی در دلم افتاد.شریعت عشق اما جسارت نوشتنش را در خود نیافتم زبانم لال و نوک قلمم کور شد در پی خوردن چهل تنور نان رفتم دنیا را گشتم انسان ها را شناختم حکایت هایی شنیدم بسیار بهار بر من گذشت نانی در تنورها نماذنو و من هنوز در عشق چون کودکی بی تجربه بودم. مولانا خود را خاموش نامیده بود یعنی بی صدا هیچ اندیشه ای که یک شاعر آن هم شاعری که شهرتش جهانی را فرا گرفته شاعری که هستی اش هویتش و حتی هوایی که تنفسش می کند.متشکل از کلمه هاست و بیشتر پنجاه هزار شعر با شکوه دارد چگونه میشود که خود را خاموش بنامد؟ کائنات همچون ما قلبی نازنین و ضربانی منشظم دارند.سالیان سال هرکجا که رفتم به این صدا گوش دادم و آنچه میخواست بگوید به یاد سپردم از شنیدن خوشم آمده بود جملات کلمه ها حروف...اما آنچه مرا به نوشتن این کتاب وا داشت سموت محض بود. بیشتر کسانی که مثنوی را تفسیر کرده اند به آغازین این اثر جاودان که با حروف ب شروع میشود توجه کرده اند.اولین کلمه ی مثنوی بشنو است یعنی گوش کن آیا این تصادفی است؟راستی آیا سکوت را میتوان شنید؟ در این زمان هر قسمت با همان حرف بی صدای ب شروع میشود لطفا مپرس چرا؟جوابش را تو پیدا کن و برای خودت نگه دار چون حقایقی است در این راه که حتی زمان باز گفتن نیز باید سرش را پوشیده نگه داشت.