در انتظار گودو، عنوان نمایشنامه ای است که توسط ساموئل بکت، نویسنده ایرلندی، به رشته تحریر درآمده است. این نمایشنامه که در ابتدا به فرانسوی نوشته شد، برای نخستین بار در سال 1953 در پاریس بر روی صحنه رفت. بعد ها این نمایشنامه توسط خود بکت به انگلیسی ترجمه و به کارگردانی پیتر هال در سال 1955 در تماشاخانه آرتس لندن اجرا شد.

خلاصه داستان در انتظار گودو

در پرده اول، دو ولگرد به نام های ولادمیر و استراگون، کنار درختی بی برگ (دیگر قسمت های صحنه خالی است) آمدن گودو را انتظار می کشند، شخصیتی که آنها معتقدند با او قرار ملاقات دارند. جهت گذراندن زمان، یا شاید صرفاً همراهی با گذر زمان، این دو به بازی های کلامی روی می آورند. هنگامی که شخصیت پوزو که برده خود، لاکی، را با طناب نگه داشته، وارد صحنه می شود، ولادمیر و استراگون می پندارند که او گودو است، اما پوزو اظهار بی اطلاعی از گودو می کند. در میان ناباوری و ناراحتی ولادمیر، استراگون و بینندگان، پوزو لاکی را به "رقص" و سپس "تفکر" وا می دارد. نطق طولانی و کسل کننده افکار لاکی، تلمیحی و از هم گسسته است. ارباب و برده از صحنه خارج می شوند و پسر بچه ای وارد می شود تا به این دو ولگرد بگوید که گودو آن روز نخواهد آمد، "اما مطمئناً فردا" خواهد آمد.
در پرده دوم، در حالی که ولادمیر و استراگون همچنان در انتظارند، برگ های درخت درآمده، اما شواهد اندکی مبنی بر دیگر تغییرات در صحنه موجود است. پوزو بار دیگر وارد می شود، اما این بار نابینا و متکی بر طناب راهنمایی که لاکی را به او متصل کرده است. لاکی اکنون ساکت است، اما پوزو از تغییرات ناآگاه است. پس از خروج آنها، پسر بچه ای که ممکن است همان پسر بچه باشد و یا نباشد، اما ادعا می کند که برادر اوست، با همان پیام وارد می شود. ولادمیر و استراگون همچنان مصمم به رفتن اند، اما هیچ حرکتی نمی کنند.