“کاغذهای سوخته” نوشته‎ی الاهه دهنوی مجموعه نه داستان کوتاه است که به شیوه‌ی سیال ذهن روایت شده‎اند. داستان‎هایی مضمون‌گرا که اغلب بر ستم پنهان یا آشکاری که بر زنان در فضای خانه و خانواده روا داشته می‎شود، پرداخته و تاکید دارند. زنانی از طیف ها ی مختلف که در این داستان‎ها در نقش‌هایی همچون: خواهر، دختری کوچک، دختری نوجوان ، مادر، زنی تحصیلکرده دیده‎می‎شوند. اما با این حال نوع نگاه نویسنده به گونه‎ای نیست که تنها زنان را به عنوان مخاطبان داستان‎ها مورد توجه قرار بدهد، در واقع او درباره زنان می‎نویسد، اما مخاطبان کتاب می تواند طیف گسترده‌تری را در بر بگیرند.

اغلب داستانهای «کاغذ‎های سوخته» شرح گوشه‎ای از زندگی شخصیت‎هایی‎ست که به لایه‎های پایینی از طبقه متوسط در شهرهای کوچک تعلق دارند. روایت داستان‌ها غیرخطی و بین گذشته و حال در نوسان است. یکی از بن‎مایه‎هایی که در بیشتر داستانهای این کتاب می‎توان مشاهده کرد، تاکید به ایده ” مرگ” است که به عنوان عنصری تکرار شونده و به اشکال مختلف در بسیاری از این داستانها بازتاب پیدا می‎کند، گاه در قالب یک اتفاق مثل مرگ‎های نابهنگام و گاه به عنوان یک زوال یا مرگ یک رابطه یا یک حس.