نویسنده : دیل کارنگی

   ترجمه : میترا کیوان‌مهر

کتاب حاضر با در اختیار گذاشتن اصول و قوانینی راه گشا از جانب مردی که سالیان سال عمر خود را برای تدریس سخنرانی سپری کرده است، چگونگی شکل دهی یک سخنرانی اثر بخش، راه های برقراری ارتباط موثر با مخاطب، امور قابل توجه برای سخنرانی های گوناگون و چگونگی غلبه بر ترس از صحبت کردن در مقابل جمع را به همراه همه آن چه که لازم است هر فرد درباره سخنرانی بداند در اختیار می گذارد.

گزیده ای از کتاب : 

آیا منظور از آمادگی کامل برای سخنرانی حفظ کردن کلمه به کلمه آن است؟ من به این سوال یک پاسخ منفی پرخروش می دهم. بسیاری از سخنرانان در تلاش خود برای حفاظت در مقابل ترس از خالی شدن ذهنشان در برابر حاضران دچار دام حفظ مطالب می شوند. وقتی قربانی این نوع اعتیاد شدید، با درماندگی به روش اتلاف کننده ای روی می آورد که اثر بخشی سخنرانی روی سکو را به نابودی می کشاند.

هنگامی که اچ. وی. کالتن بورن، رئیس مفسران خبری آمریکا در دانشگاه هاروارد دانشجو بود در یک مسابقه سخنرانی شرکت کرد. او داستان کوتاهی به نام «آقایان، پادشاه» را انتخاب کرد. آن را کلمه به کلمه حفظ کرد و صدها بار تکرار کرد روز سخنرانی او عنوان داستان را که «آقایان، پادشاه» بود به زبان آورد اما بعد مغزش تهی شد. چهره اش را اندوه گرفت و وحشت کرد و با ناامیدی داستان را به زبان خودش تعریف کرد. وقتی داوران جایزه مقام اول را به او دادند از همه بیشتر خودش تعجب کرد. از آن روز به بعد، اچ. وی. کالتن بورن هرگز یک متن سخنرانی را نمی خواند و حفظ نمی کند. این راز موفقیت او در حرفه گویندگی اوست. او یادداشت کمی همراه دارد و با شنوندگان خود بدون داشتن متن سخنرانی حرف می زند.

مردی که سخنان خود را می نویسد و حفظ می کند وقت و انرژی خود را تلف می کند. و دچار بدبیاری می شود. تمام عمر ما صرف سخنان فی البداهه می شود ما به کلمات فکر نمی کنیم بلکه به اندیشه های مان فکر می کنیم اگر این اندیشه ها روشن و واضح باشند کلمات مانند هوایی که تنفس می کنیم به صورتی طبیعی و ناخودآگاه بیرون می آیند.

… اگر سخنرانی خود را کلمه به کلمه حفظ کنیم احتمالا وقتی که با شنوندگان خود روبرو می شویم همه چیز را فراموش می کنیم حتی اگر هم جملات حفظ شده را از یاد نبریم آنها را به طریقی بسیار خشک و بی روح بیان خواهیم کرد. چرا؟ چون این کلمات از قلب ما سرچشمه نمی گیرد بلکه از خاطره به بیرون تراوش می کنند. وقتی با شخصی خصوصی صحبت می کنیم همیشه به چیزی که می خواهیم بگوییم فکر می کنیم آنگاه شروع می کنیم و بدون فکر کردن به کلمات آنها را می گوییم این کاریست که در سراسر عمر خود انجام داده ایم. حالا چرا سعی می کنیم این روش را تغییر دهیم؟