نویسنده : زیگموند فروید

   ترجمه : علیرضا طهماسب

بر پشت جلد «زندگی علمی من» این جملات از متن کتاب نقل می‌شود:

«این صفحات حاوی دو مضمون اصلی است: داستان زندگی من و سرگذشت روانکاوی. این دو سخت به هم آمیخته‌اند. این اثر نشان می‌دهد که چگونه روانکاوی تنها جانمایه‌ی زندگیم بوده است و به‌درستی بیان می‌دارد که در قیاس با رابطه‌ام با آن علم، هیچ‌یک از تجارب شخصیم علاقه‌ای در من برنمی‌انگیزد».
همچنین ناشر در معرفی کتاب نوشته است:
«زیگموند فروید در این کتاب کوچک از تبار یهودیش، سرآمدیش در مدرسه، عشقش به پژوهش، احساس تنهایی‌اش در نخستین سالهای پدیدآیی روانکاوی، و... سخن می‌گوید. «زندگی علمی من» شرحی است که فروید از سهمش در شکل‌گیری و تحول روانکاوی به‌دست می‌دهد».
و مترجم کتاب نیز در مقدمه‌اش به این نکته اشاره می‌کند که این کتاب در کنار «رئوس نظریه‌ی روانکاوی» تنها آثاری از فروید هستند که شرح نسبتن کاملی از آرای او به‌دست می‌دهند. مجموع آنچه ذکر شد این کتاب را به خواننده بسیار جذاب و خواندنی می‌نمایاند. اما واقعیت این است که مطالعه‌ی این خود-زندگی‌نامه‌ی علمی نه آنچنان که باید خواننده‌ی ناآشنا را با مفاهیم اصلی روانکاوی فروید آشنا می‌کند و نه چندان به دانش خواننده‌ی آشنا با روانکاوی می‌افزاید. کتاب در سویه‌ی زندگی‌نامه‌ای‌اش حرف چندانی برای گفتن ندارد. امتناع فروید از بازگفتن و پرداختن به زندگی ِ شخصیش مسئله‌ای مشهور است. اما در سویه‌ی دیگر که مربوط به سرگذشت و بنیان‌های روانکاوی فروید است نیز ایجاز و اختصار زیاده از حد او خواننده را به دردسر می‌اندازد. فروید گویی بر همه‌چیز صرفن مروری گذرا می‌کند. به‌عنوان مثال در طول کتاب هیچگاه تعریفی دقیق و مستقیم از سه اصطلاح مهم و مشهور ِ «ایگو»، «سوپر ایگو»، و «اید» به دست داده نمی‌شود. خواننده‌ای که از پیش با این اصطلاحات و تعاریف‌شان آشنا نباشد در کتاب سردرگم می‌شود و نمی‌تواند چندان بهره‌ای از گفته‌های فروید ببرد.