(مجموعه نقدهای سینمایی)

نویسنده : خسرو دهقان

چهل و هشت سال پیش در یک خانواده‌ی متوسط تهرانی به دنیا آمدم و بی‌هیچ تجربه‌ی نزدیک و مستقیمی با دنیای هنر، در کنار برادر و دو خواهرم کودکی آرام و خوشی را گذراندم. چهارده پانزده ساله بودم که به واسطه‌ی ظهور فراگیر ویدئو سونی تی سون در خانه‌های دهه‌ی ۶۰، مبتلا به سینما شدم. عشق سیری‌ناپذیری به دیدن فیلم و رد بازیگران (و بعدها فیلم‌سازان) را زدن و خواندن هر اشاره و مطلبی لابه‌لای مختصر کتاب و مجله‌ای که به دستم رسید، آرام آرام زمینه‌ساز نگرانی اهل خانه شد. از آن پس هر نشانه‌ی سینمایی‌ای که در گوشه و کنار خانه پیدا می‌شد (مشخصا مجله‌ی «فیلم»)، نمکی بود بر زخم باز دل‌واپسی‌هایشان. سال ۶۶ دبیرستان را که تمام کردم، با دیدن تبلیغی در همین مجله‌ی «فیلم»، در اولین (و شاید تنها) کلاس سینمایی آن سال‌های برهوت، اسم‌نویسی کردم. کلاس آزاد فیلم‌سازی (به گمانم «مبلغان»). جایش در خیابان وزرا بود و مدیریتش با «داریوش آشوری» تدوین‌گر فعال و نامی آن سال‌ها. در این آموزشگاهِ دو طبقه که اغلب گرایش‌های فنی و نظری سینما در آن تدریس می‌شد، آقای «خسرو دهقان» مدرس نقد و تحلیل فیلم بود. منتقد ناسازگاری که اظهار نظرهای صریح، کوتاه و خلاف عرف‌اش، هنرجوهای بسیاری را در آن ایام (و نیز بعدتر که آموزشگاه به تقاطع لاله‌زار و انقلاب منتقل شد.) با کنجکاوی پای کلاس‌ها و حرف‌هایش نشاند.