عباس صفاری شاعر سر شناس ایرانی در سال ۱۳۳۰ در یزد متولد شده و در تهران پرورش یافته است. خدمت سپاهی را به درخواست خود در بلوچستان می‌گذراند. پس از خدمت سپاهی به استخدام بهداری اداره راه در می‌آید و باز هم به درخواست خود دو سال دیگر را در مناطق دور افتاده‌ای مانند دشت مغان و بندر جاسک به کار می‌پردازد.

وقتی حس می‌کند به اندازه کافی خاک آن جاده‌ها و روستاهای پرت افتاده را خورده است از کار بهداری استعفا داده و در تابستان ۱۹۷۶ به قصد ادامه تحصیل به غرب می‌رود و اکنون قریب سی سال است که مقیم شهر لانگ بیچ در کالیفرنیاست.

رشته تحصیلی او هنرهای تجسمی است که پیش از گرفتن مدرک آن ترک تحصیل کرده و به کار آزاد روی می‌آورد کارنامه ادبی-هنری او با شعر و ترانه آغاز می‌شود، سر از طراحی و نقاشی در می‌آورد، و دیگر باره به شعر بر می‌گردد.

اولین مجموعه شعر او با عنوان "در ملتقای دست و سیب" در سال ۱۹۹۲ در کالیفرنیا چاپ می‌شود که جایزه ادبی باران را برای بهترین مجموعه شعر چاپ خارج از کشور در آن سال به خود اختصاص می‌دهد.

در ایران آن روزگار اما هنوز نام و نشانی از او و شعرش در مطبوعات نیست و احیانا اگر نامی از او برده شود، در رابطه با ترانه هائی است که در نوجوانی برای فرهاد مهرداد، گیتی پاشائی و دیگر خوانندگان پاپ نوشته است.

سومین مجموعه شعرش را با عنوان " دوربین قدیمی و اشعار دیگر " در تهران منتشر می‌کند و همان سال جایزه شعر امروز ایران (کارنامه) به آن تعلق می‌گیرد.

 صفاری از شاعران تاثیر گذار بعد از انقلاب است که به رغم دوری از ایران سهم به سزائی در تثبیت زبان ساده و محاوره‌ای در شعر سالهای اخیر داشته است.

شعرهای عباس صفاری تا کنون به چندین زبان مختلف از جمله انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، اسپانیائی، عربی و کردی ترجمه شده است. مجله فرانسوی زبان (تهران ریویو) در یکی از شماره‌هایش بخش ادبیات خود را به معرفی و ترجمه اشعار او اختصاس داده است. شعر بلندی نیز به نام هبوط یا (حکایت ما) دارد که ترجمه انگلیسی اش چندین سال در کتاب درسی رشته ادبیات دانشگاه در آمریکا بوده است.

صفاری در کنار کار شعر و ترجمه، به ساختن چوب نگاره و چاپ دستی آن با پرس‌های ساخت دست می‌پردازد.

شعرهای معنامحور عباس صفاری و زبانِ متفاوت و جنبه ی روایی شعرهایش مخاطب را مجذوب می کند. آن چه در شعرهای خودنمایی می کند: دایره ی واژگانی بسیار وسیع و کاربرد جملات محاوره و شبه ضرب المثل در شعرهایش است. نگاهی شاعرانه به وقایع روزمره زندگی با کلماتی روزمره…

دهانم را باز نکرده/ دنباله ی حرفم را / پرندگان می گیرند/ و صدا در صدا/ گوش فلک را هم کر می کنند( ص ۱۶ – خنده در برف)