شعر هنری کلامی ست و انعکاس دهنده ی فرهنگ و باورهای تاریخی ممالک مختلف است، نقش شاعران از گذشته تا امروز در شکل گیری اندیشه و فضیلت های انسانی، غیر قابل انکار است، باید پذیرفت اهالی قلم همواره به عنوان قشری آگاه و پیش رو، در جامعه ای که در حال گذار از بحران، یا تجربه ی عوامل آن بوده نقش عمده ای را ایفا کرده اند. تاثیرات سینما و موسیقی در شکل گیری ادبیات به خصوص در دوره ی معاصر باعث به وجود آمدن تحولات چشم گیری شد. اگر قرار باشد روزی مدرن شویم و به دستاوردهای بزرگ دست یازیم باید به سبک ایرانی و درک عوامل بیولوژیکی، تجددخواهی را تجربه کنیم. به سراغ مجموعه ای خاطره انگیز می رویم که «دوربین قدیمی» نام دارد این مجموعه دارای پیشنهادهای تازه ای ست. شاعر با ذکاوتی چون عباس صفاری که سال های سال در خارج از ایران زندگی می کند مجموعه ای از خود به جا می گذارد که سرشار از قریحه ای پویا در نزد مخاطبان آگاه شعر معاصر است، این کتاب موثر همان طور که جایزه ی کارنامه را به خود اختصاص می دهد در انگیزش شعر جوان نیز تاثیرات بالاقوه ای دارد. شناخت و مطالعه ی عمیق شعر جهان، از صفاری آتشفشانی خاموش می سازد که در هر شرایطی می تواند فوران کند، او ظرفیت های زبان فارسی را با آگاهی به دست می آورد، دوربین قدیمی حاصل مطالعه و آموزه های زندگی غرب است.

صفاری با این که سال ها از وطن دور بوده اما چنان تسلطی در نگارش و تکوین شعر دارد که با قلم مویی از کلمات نقاشی می کند و با تلفیق عوامل زیست محیطی از کاکتوس های آریزونا سر در می آورد و از نیمکت های چوبی پارک لادرا سخن می گوید و شکسته شدن هویت چه به لحاظ زمان و مکان تاثیرات شگرفی بر روی خواننده می گذارد و این رفتار شاعرانه در روح و جان مخاطب ریشه می دواند.

قسمتی از این کتاب :

دیشب خواب تو را دیدم/ بر نیمکت چوبی پارک لادرا نشسته بودی/ و گرده نانی را/ برای کبوتران غایب تکه تکه می کردی .../ دیشب خواب تو را دیدم/ لبان ات مانند تمشک تازه/ نرم و سرخ بود/ و نسیم هر بار که می وزید/ یکی از چین های چهره ات را با خود می برد...