کتاب «متن هایی برای هیچ» حول محور مفاهیمی سیر می کند که از مولفه های سبک بکتی محسوب می شود؛ بیان پارادوکس ها و دیالکتیک هایی چون هستی و امکان نیستی، بود و نبود، وجود و امکان، نومن و فنومن و... که در نهایت در حالتی مارپیچ وار و دایره ای به سوی هیچ انگاری ختم می شود.سوال اساسی بکت در باب زندگی و معناباختگی مفهوم آن است، آیا لزومی دارد که جمله کلیشه ای و تکراری نویسنده آوانگارد یا ابزورد را درباره او به کار ببرم؟بکت به کمک نمادگرایی فرانسوی و دوری جستن از موقعیت های کلاسیک انگلیسی به بیان مفاهیم اساسی زندگی و تبیین وجود و امکان عدم ارتباط می پردازد. به جرات می توان گفت بکت از آن دست نویسندگان انگلیسی زبانی است که تطبیق میان نمادگرایی فرانسوی و مفهوم پوچی را به بهترین شکل ممکن انجام داده است.... و اما «موقعیت پایانی»؛ بکت همواره علاقه دارد که شخصیت هایش را در موقعیت پایانی قرار دهد تا از این رهگذر پایان همه چیز که به هیچ بودن ختم می شود را راحت تر بازگو کند. «هراس» در موقعیت پایانی چیزی است که همواره در نوشته های بکت به چشم می خورد. هراسی که از ابتدای زندگی بشر با او همراه بوده است.بکت در جایی گفته بود؛ «بهترین نمایشنامه، نمایشنامه ای است که فقط برای نوشتن، نوشته شده باشد.» متن هایی برای هیچ اگرچه نمایشنامه نیست اما با خواندن آن می توان به چنین برداشتی رسید. نگارش، متن، ساختار که تنها و بدون کمک حرکت های ناتورالیستی تئاتر به همان مفهومی اشاره می کند که بکت سعی در القای آن دارد. در واقع بکت در این مرحله چند قدمی جلوتر از استادش «جویس» دیده می شود؛ ساختار برای آفریدن یک مفهوم؛ مفهوم هیچ انگاری.