«عصیانگر» حاصل تأملات اندیشمندی است که بی گمان با همۀ نحله های فکری و عقیدتی اروپای پس از جنگ، و دوران های پیش از آن، آشنا بوده و در جامعه ای می زیسته که به طور مستمر تحت تأثیر مکتب های گوناگون قرار داشته است. کامو، در این کتاب کم و بیش در همۀ تجربه های ایمانی و عقیدتی اروپاییان، از مسیحیت گرفته تا نیست انگاری، از فاشیسم تا کمونیسم، به پژوهشی ژرف می پردازد و تصویری روشن از سیر تاریخی افکار و عقایدی که در طول زمان بر اروپا حاکم بوده است، ترسیم می کند. او نشان می دهد که چگونه کسانی که از عشق به انسان دم می زنند کشتارها را به این دستاویز توجیه می کنند، فلسفه  را عذر خواه خود قرار می دهند و با استناد به آن، برای رسیدن به هر هدفی تا آنجا پیش می روند که سرانجام جانیان را مبدل به داوران می کنند. کامو می گوید که آدمی با افراط در نتیجه گیری از منطق عصیان، می خواهد زمین را به قلمروی برای خداییِ خود مبدل سازد و اینجاست که فرمانروایی تاریخ آغاز می شود و انسان با همذات شدن با تاریخ، و با وفادار نماندن به عصیان واقعی خویش، خود را وقف انقلاب های نیست انگارانۀ قرن بیستم می کند و …