در «ناکامی مگره» سربازرس چندبار به طور محسوس طعم ناکامی را می‌چشد تا بتواند پرونده پیش رویش را به سرانجام برساند.

ماه مارس بود. هشت روز می‌شد که بی‌وقفه باران می‌بارید. وسط ظهر باید چراغ روشن می‌کردند و از ساعت سه، شب شروع می‌شد.

اعصاب سربازرس مگره به خاطر این روزهای سرد و ماتم‌زا و هم‌چنین ناپدید‌شدن پیرزنی انگلیسی که هیچ ردی از او یافت نمی‌شد، خرد شده بود. در چنین شرایطی بود که به دفتر رییس‌اش احضار شد و خبر یافت که به‌زودی مردی با سفارش مستقیم وزیر کشور به او مراجعه خواهد کرد.

آن مرد فوق‌العاده چاق که نامی مضحک داشت، صاحب فروشگاه‌های زنجیره‌ای قصابی و رئیس چند اتحادیه صنفی قصابان فرانسه بود. او ظرف چند روز، چندین نامه دشنام‌آلود و تهدیدآمیز، با مبداهایی نامعلوم، دریافت داشته بود که همگی خبر از مرگ قریب‌الوقوع او می‌‌دادند.

او مشخصا سربازرس مگره را برای رسیدگی به این تهدیدها، که در نظرش جدی می‌‌آمدند، انتخاب کرده بود. چرا که فردینان فومال، در کودکی در دبستان روستای سن‌‌فیاگر با سربازرس مگره همکلاسی بود.