اين كتاب با پانزده داستان كوتاه، جلد دوم از مجموعه‏ داستان‏هاي طنز و سوررئاليستي آلبرتو موراوياست كه جلد اول آن پيشتر با عنوان «گوساله دريايي» به چاپ رسيده است.

مشهور است رگه‌های فلسفی در اغلب آثار موراویا پررنگ بوده؛ اما او جنبه‌های سیاسی و اجتماعی، به‌ویژه در انتقاد از طبقه متوسط ایتالیا را نیز فراموش نکرده؛ به‌خصوص زمانی که حکومت فاشیست‌های ایتالیا قد علم ‌کرد و سایه‌ی مخرب آن‌ چنان بر جامعه ایتالیا سنگینی می‌کرد که موراویا بی‌تفاوتی به آن را جایز ندید.

نوشتن داستان‌هایی که حکومت خودکامگان را نشانه رفته باشد بی‌بها نیست، چنان‌که برای او نیز باوجود تمهیداتی که به کاربست، بهای سنگینی داشت؛ ممنوع القلمی و در بدری چندساله کمترین آن بود.

داستان‌های سورئالیستی موراویا حاصل چنین شرایطی بود، او برای فرار از سانسور و انتقاد از حکومت فاشیستی ایتالیا، به نوشتن داستان‌هایی سورئالیستی و هجوآمیز پرداخت. موسولینی و طرفدارانش، اگرچه بی‌رحمانه با مخالفان خود روبه‌رو می‌شدند، اما تدابیر موراویا تا اندازه‌ای او را از گرفتارشدن در طبعات سخت انتقادهایش مصون داشت.