پوپولیسم واژه یی است که در آمریکای لاتین متولد شد و از واژه ی «پوپولاسم» گرفته شده است. این واژه در مقابل خردگرایی، عقلانیت و نخبه گرایی است. به تعبیری دیگر پوپولیسم از واژه ی لاتین (popularis یا populus) به معنای توده ی مردم یا عامه گرفته شده است.

به عقیده «پل تاگارت»، پوپولیسم، واکنش به اندیشه ها و روش های نظام های سیاسی مبتنی بر نمایندگی است و در مقابل احساس وقوع بحران، به تجلیل پنهان یا آشکار از کانون آرمانی خود می پردازد. با این همه، به دلیل فقدان ارزش های بنیادی، از عوام بیشتر تاثیر می پذیرد و در هر محیطی ویژگی های محیط پیرامون خود را می پذیرد و در عمل پدیده یی گذراست.

به هر روی، پوپولیسم با توده ی مردم سر و کار دارد و در حقیقت جنبشی توده یی است؛ اما به دلیل نداشتن تشکل منسجم و هدف مشخص و واقعی، این جنبش ها منسجم تر و دارای تشکیلات منظم هستند که در ادامه، منویات خود را اعمال می کنند. در نگرش پوپولیستی، جهت گیری افکار عامه، به منظور واداشتن حکومت به پذیرش منویات مردم، چشمگیر است. در پوپولیسم، اراده جهت دار توده مردم نسبت به عدالت خواهی، نقشی بارز دارد و مکانیسم این اراده ی جهت دار، موثرتر و برتر از مکانیسم های سازمان های مختلف است و حکومت ها به طور مستقیم و غیرمستقیم، تحت فشار و تاثیر خواست عامه مردم واقع می شوند.