لویی-فردینان دتوش  (زادهٔ ۱۸۹۴ در کوربووا، حومهٔ پاریس - ۱۹۶۱) با نام مستعار «سلین»، نویسنده‌ای فرانسوی است.پدرش کارمند بیمه بود. خود او پزشکی خواند و تا آخر عمر پزشک ماند. او در ۱۹۳۲ اولین رمانش «سفر به انتهای شب» را منتشر کرد و بسیار مورد تحسین جامعهٔ ادبی قرار گرفت. اما قرار نبود سلین همچنان مورد ستایش باقی بماند. همهٔ این ستایش‌ها پیش از این بود که کسی نوشته‌های او را بخواند؛ نوشته‌هایی که ضد یهود بودن او را نشان می‌داد و احتمال اینکه او طرف آلمان‌هاست. بعد از افشای این نوشته‌ها او خائن شناخته شد و در همین موقع بود که فرانسه را ترک کرد و ابتدا به آلمان و بعد هم به دانمارک رفت. و نوشته و کتاب‌هایش از فرانسه جمع شد. سلین یک سال را در زندان کپنهاگ گذراند و بعد ار آزادی نیز به عنوان ننگ ملی شناخته شده و تبعید شد. بعد از آن در پاریس به اتهام قیام علیه حکومت به صورت غیابی و بدون اجازه اینکه حق دفاع داشته باشد و حتی بدون حضور وکیل محاکمه و راهی زندان شد. بعد از اتمام دورهٔ محکومیتش در سال ۱۹۵۱ به فرانسه بازگشت. و از تمام مردم فرانسه عذر خواست. و ارزش بقیهٔ آثار او، «مرگ قسطی»، «جنگ»، «شمال»، «افسانه‌های پریان برای زمانی دیگر» و بسیاری شاهکارهای دیگر در زمان خود او نادیده گرفته شد. اگرچه در حقیقت او قربانی مناسبات سیاسی شده بود. وی سرانجام در اول ژوئیه ۱۹۶۱ در منطقه‌ای دور افتاده در فرانسه بدرود حیات گفت.

دسته ی دلقک ها بهترین کتاب سلین نیست و اگر بخواهیم آثار او را طبقه بندی کنیم در رده ی سوم قرار می گیرد. ولی بیش از تمامی آثار او ریشه در مکتبش دارد: یعنی تمامی عناصری که او می خواست کم کم در ادبیات فرانسه جا بیاندازد ، به عریانی در این رمان دیده می شود . از بهم ریختن قوانین دستوری داستان ومتن و آغاز و پایان رمان گرفته تا خلق شخصیت هایی که همه یا ضد قهرمانانند یا شخصیت هایی دوگانه و خاکستری و یا قهرمانانی که رفتار و اعمالشان فقط اعصاب ما را به هم می ریزند ! همه چیز شلوغ است و هیچ چیز جای خودش نیست و همه بر سر رسیدن به حقیقتی که وجود خارجی ندارد ( یعنی همان زندگی ) به سرو کله ی یکدیگر می زنند . یکی از کارهایی که سلین در این رمان می کند ( البته در مرگ قسطی هم دیده می شود ) تبدیل اصوات به کلمات است و او این حس آمیزی را به بهترین شکل ممکن می کند .

تصویرسازی و زبان طنز راوی که خود‌‌ نیز د‌‌ر آن‌ها حضور د‌‌ارد‌‌ چنان مفرح است که خوانند‌‌ه حاضر است هنگام خواند‌‌ن بلند‌‌بلند‌‌ بخند‌‌د‌‌. نمونه‌ی د‌‌رخشان صحنه‌ای که کلابن، همان نزول‌خوار خنزرپنزری که برای خود‌‌ د‌‌م و د‌‌ستگاهی برپا کرد‌‌ه و علیرغم مکید‌‌ن خون اطرافیان همچنان محبوب و مورد‌‌ علاقه‌ی پاپتی‌هاست.

د‌‌ر این رمان هم سلین همزاد‌‌ی د‌‌ارد‌‌ به اسم فرد‌‌ینان و انواع نیش و کنایه و هزل را که به کار می‌برد‌‌. اول از همه قهرمان اصلی را نشانه می‌رود‌‌، یعنی آن اند‌‌ازه که با بقیه بی‌رحم است، با خود‌‌ نیز بیشتر. د‌‌رگیری د‌‌ائمی این د‌‌سته با پلیس نشان از روحیه‌ی آنارشیستی‌شان د‌‌ارد‌‌ و جالب اینکه همه‌جا سایه‌ی تهد‌‌ید‌‌کنند‌‌ه‌ی پلیس هست، اما این د‌‌سته را نمی‌تواند‌‌ به د‌‌ست بیاورد‌‌. همه‌شان تا می‌توانند‌‌ سر هم کلاه می‌گذارند‌‌ و به هم د‌‌روغ می‌گویند‌‌ و رذالت را د‌‌ر حق یکد‌‌یگر تمام می‌کنند‌‌ اما چه کنند‌‌! برای گذران زند‌‌گی به هم احتیاج د‌‌ارند‌‌. مگر نه اینکه سلین د‌‌ر جایی گفته بود‌‌: به ذات بشر بد‌‌بین است!