«آثاري وجود دارند كه مجذوب مان مي كنند و آثاري هم هستند كه ما را با خود مي برند، كتاب هايي كه ما را به تنهايي مان باز مي گردانند، علاوه بر اينها اثري هم هست كه به ما وفادار مي ماند و صدايش در جست وجوي ديوانه وارمان در جاده هاي زندگي همراهي مان مي كند. آن صدا براي من صداي «فلوبر» است و به عبارت دقيق تر صداي نامه هاي فلوبر اندره ورساي/ مقدمه كتاب نوشتن مادام بواري.
    كتاب حاضر علاوه بر مقدمه اندره ورساي شامل يك نامه نه چندان مستند و طولاني است كه كولاژي است از نامه هاي متعددي كه فلوبر براي محبوبش (لوييز كوله) در فاصله سال هاي ١٨١٥تا ١٨٨٥نوشته يعني نزديك به ٢٥٠نامه. در خلال اين نامه طولاني ما با چگونگي شكل گيري طرح و شخصيت هاي رمان معروف فلوبر، «مادام بواري» آشنا مي شويم، كتابي كه نه تنها براي اهالي ادبيات همراه يكي از نقطه عطف هاي سال هاي مطالعه شان بوده و سرمشق سبك بسياري از نويسندگان بعدي است، بلكه در زندگي خود نويسنده هم نقطه طغيان او عليه خودش و رمانتيسيسم موجود در قلمش بوده، به تعريف خود فلوبر مادام بواري كتابي است درباره هيچ كه با نيروي دروني سبكش به خودش تكيه مي كند مانند زمين كه بي هيچ تكيه گاهي خود را در هوا نگه مي دارد. براي فلوبر نوشتن چيزي فراتر از يك ميل يا حتي نياز است. خارشي مدام زخمي در قلب، او خود را جدا از ميز كارش يك ابله مي داند. مادام بواري حاصل دو سال رياضت فلوبر است كه در خلال اين نامه ها از لحظات درد و شعفش براي «لوييز» مي گويد. هفته پيش گفته بودم كه نامه هاي بزرگان اسناد عجيب و عبرت آموزي است، چند روزي است كه بعد از خواندن اين نامه ها حسابي شور به سرم افتاده و عجيب حس مي كنم اين روزها دلم هيچ چيز زيادتري از يك گوشه دنج براي نوشتن نمي خواهد و اگر هر كار ديگري براي معاش مي كنم جز نمايش چيزي قابل قياس با اين خلوت نوشتن نيست.
    بعد از تحرير فلوبر در سپتامبر ١٨٥١مادام بواري را در حالي آغاز كرد كه سه ماه بود دوباره رابطه اش با «لوييز كوله» را از سر گرفته بود.

                                                                                                                                               بهاره رهنما - روزنامه شرق