اطلاعات وسیع نیچه در زمینه زبان‌ها، تاریخ، فرهنگ، از جمله یونانی و رومی و پژوهش‌هایی که صورت می‌دهد نشان از تسلط او درباره فرهنگ و فلسفه ایران باستان دارد. در روزگار تراژیک یونانیان، که هر دو از نخستین آثار او می‌باشد. شناخت او در باره تاریخ و فرهنگ یونان و روم، مطالعه آثار تاریخی بازمانده از ایران باستان، سبب آشنایی و علاقه وافر او با تاریخ و فرهنگ ایران باستان گردید. آثار او شامل پاره‌نوشته‌ها و یادداشت‌های بازمانده در دفترهای او که حجم زیادی از کل نوشته‌های او را شامل می‌گردد، از فرهنگ ایران باستان مکرراً یاد می‌کند. دلبستگی نیچه به ایران و ستایش فرهنگ باستانی آن را در کتاب «چنین گفت زرتشت» در مورد تفکر فلسفه اشو زردشت می‌توان به وضوح دید و نیز نهادن نام وی برکتاب، سعی در با ارزش نشان‌دادن تحقیقات خود است.

در ابتدای کتاب آمده است: تراژدی فریدریش نیچه یک درام تک‌بازیگر است: هیچ بازیگر دیگری در صحنۀ کوتاه زندگی او حضور ندارد. در طول پرده‌های این تراژدی که بسان بهمن فرو می‌ریزد، مبارز منزوی در زیر آسمان توفانی سرنوشتش تنها است. هیچ‌کس در کنارش نیست، هیچ‌کسی در تقابل با او نیست، هیچ زنی نیست تا با حضور مهربانش فضای به وجود آمده را ملایم کند. هر حرکتی فقط از خود او سر می‌زند و خود او تنها شاهد است. در ابتدا چهره‌های نادری این خطر را کردند که در سایۀ او فقط با حرکتی گنگ از سر ترس و شگفتی اقدام قهرمانانۀ او را همراهی کنند اما انگار که در برابر مهلکه‌ای قرار گرفته باشند، کم‌کم پراکنده شدند.

همه‌چیز او را به هیجان می‌آورد و هیچ‌چیز او را پایبند نمی‌کند. همین که موضوعی بکربودن و جذابیت و راز حیایش را از دست می‌دهد، آن را بی هیچ ترحمی رها می‌کند، بی اینکه به کسانی که بعد از او می‌آیند حسادت کند. نیچه هم از ورای تمام شناخت‌ها، شناخت را می‌جوید؛ شناختی که به طرزی ابدی غیرواقعی است و هرگز کاملاً دست‌یافتنی نیست. چیزی که تا سرحد رنج و نومیدی او را برمی‌انگیزاند، نه تصرف‌کردن، نه تصاحب‌کردن و نه لذت‌بردن است، بلکه همیشه پرسش‌کردن، جستجوکردن و شکارکردن است.

فهرست مطالب کتاب بدین قرار است:

تراژدی بی‌بازیگر
چهرۀ دورو
ستایش بیماری
شور صداقت
پیشرفت به سوی خود
کشف جنوب
پناه به موسیقی
هفتمین تنهایی
رقص بر فراز پرتگاه
مربی آزادی