پاتریک گاردینر، فیلسوف انگلیسی، با انجام پژوهشی انتقادی در فلسفه شوپنهاور هم به خواننده عمومی کمک شایانی کرده است و هم به فلاسفه‌ حرفه‌ای. گاردینر نویسنده پرکاری نبود و شهرتش بیشتر به خاطر تحقیقاتش درباره شوپنهاور و کرکه‌گور بود. تا این‌که کتاب «شوپنهاور» او در 1968 منتشر شد، یعنی زمانی که فلسفه شوپنهاور از مدت‌ها قبل چنان در ورطه فراموشی افتاده بود که در دنیای انگلیسی زبان دیگر کسی آثارش را نمی‌خواند و همه او را فیلسوفی درجه چندم می‌دانستند. بی‌اعتمادی ریشه‌دار به متافیزیک او به این فرض غلط انجامیده که مطلب فلسفی مهمی وجود ندارد که بتوان از او آموخت. گاردینر این برداشت سطحی را تصحیح می‌کند و نشان می‌دهد که حتی اغراق‌های شوپنهاور هم اغلب برآمده از بینش‌های دقیق فلسفی هستند. به‌خصوص ستایشگران ویتگنشتاین شگفت‌زده خواهند شد از این‌که ببینند اندیشه‌ او تا چه حد پایه متأثر از اندیشه شوپنهاور بوده است.

از این جهت تقریباً می‌توان گفت گاردینر اولین کسی بود که در نیمه دوم قرن بیستم متوجه فلسفه شوپنهاور شد و با کتابش علاقه و توجه عمومی به شوپنهاور را مجدداً احیا کرد.

گاردینر طوری کتاب را نوشته که ممکن است این تصور در ما ایجاد شود که کتاب بیش از آن‌که شرح فلسفی شوپنهاور باشد، در انتقاد از آن نوشته شده. دلیلش این است که او با وسواس و دقت بسیار زیادی در پی این بوده که آن دسته از ایرادات و انتقاداتی را که احتمالاً می‌توان به فلسفه‌ شوپنهاور وارد کرد و به این ترتیب از آن سلب اعتبار کرد، برشمرد و به همه‌ آن‌ها پاسخ گوید و در عین حال به نحوی این کار را انجام دهد که پاسخ‌های او انتقادات و ایرادات جدی‌تری را پیش نیاورند.