کتاب «مکان‌های عمومی» نادر ابراهیمی از گفت‌وگوهای عامیانه میان مردمان ساده دل، با نثر روان حکایت دارد و درباره آدمی است که به دلیل سرخوردگی در ایده‌هایش تصمیم به انزوا می‌گیرد اما بودن او در مکان‌های عمومی و موقعیت‌های مردمی و اجتماعی نوعی تضاد و تقابل را برای او به همراه دارد.

اگر چه این داستان‌ها هم در سال ‌1345 به رشته تحریر در آمده و در زمره نخستین داستان‌های کوتاه اوست اما حرف‌هایش از حال و هوای تازه‌ای برخوردار است. حرف‌هایی که باید برای فهم و درک بهتر آن، از حال و هوای آن سال‌ها بیشتر دانست و روزگار او را بهتر و دقیق‌تر تحلیل کرد. در برخی داستان‌های نادر در کتاب‌های دیگر او شخصیت ثابتی به نام‌ «محمود» حضور دارد، شخصیتی که از قضا بی‌شباهت به خود آقای نویسنده هم نیست.