اصطلاح هنر فقير را نخستين بار جرمانو جلانت در سال ۱۹۶۷ در وصف گروهي از هندمندان ايتاليايي ساخت كه با ساده ترين وسايل ٬ آثار شاعرانه اي بر پايه وقايع زندگي روزمره خلق مي كردند. حركت آنها واكنشي در برابر كاسب كاري در بازار هنر و چيرگي مينيماليسم آمريكايي و هنر پاپ بود و نشان از عطش شديدي به كشف مصالح تازه براي هنر داشت.

ناگهان هنري توليد شد كه با هر چيزي قابل توليد بود : موجودات زنده ٬ محصولات زمين ٬ مواد صنعتي ٬ رطوبت ٬ صدا ٬ انرژي.

هنر فقير پديده اي گروهي بود و جمع خارق العاده اي از استعدادهاي مستقل مانند آليگيرو بوئتي ٬‌ يانيس كوئولونليس ٬ ماريو مرتس ٬ و مكلانجو پيستولتو را در بر مي گرفت.