رمان «یادت نرود که...» درباره‌ مرد میانسالی به نام کیوان کامیاب نوشته شده است که پس از 15 سال از پاریس به ایران برمی‌گردد. او در این سفر با شخصیت‌هایی مواجه می‌شود که پیش‌تر کنارشان گذاشته بود یا آن‌ها کنارش گذاشته بودند. مهم‌ترین این افراد، شخصیتی به نام «فروغ شکیبا» است. او زنی است که کیوان سال‌ها عاشقانه دوستش داشته اما فروغ همواره او را پس زده است. داستان از زبان راوی دانای کل روایت می‌شود و علاوه بر زندگی کیوان، به زندگی دیگر انسان‌های تأثیرگذار در زندگی او نیز سرک می‌کشد و روابط آن‌ها را شرح می‌دهد.

نویسنده درباره‌ی این اثر چنین توضیح می‌دهد :

«این کار اولین کار من است و طبیعتاً اشکالاتی دارد، بعضی نکات را حالا که بعد از سه سال رمان را می‌خوانم خودم متوجه می‌شوم ولی در کل از این رمان به عنوان کار اولم راضی هستم.»

«قصه‌گویی مشخصه‌ای است که متأسفانه این روز‌ها در رمان‌های ایرانی کمتر دیده می‌شود و من به شخصه خیلی دوستش دارم. قطعاً خیلی‌ها هم کارهای مدرن‌تر و پیچیده‌تر را بیشتر می‌پسندند. به هر حال سلیقه‌ها با هم فرق می‌کند و خوشبختانه نشرهای خوبی مثل «چشمه» دارند این میزان از تنوع را به وجود می‌آورند که هر مخاطبی کتاب مورد علاقه‌اش را پیدا کند.»

«داستان کاملا خیالی است و نمی‌شود گفت اقتباسی از دنیای واقعی یا یک زندگی واقعی به طور مشخص است اما اتفاقات و رویدادهای آن کاملاً واقع‌گرایانه‌اند.»

«داستان مضمونی عاشقانه دارد اما این عشق چیز عجیب و غیرقابل‌باوری نیست. یک عشق قدیمی‌ است که دوباره زنده می‌شود و بر زندگی افراد مختلف تأثیر می‌گذارد.»

«ابتدا قصد داشتم این کار را به فیلمنامه‌ای برای ساخت تبدیل کنم اما به دلیل پاره‌ای از مسائل این اتفاق رخ نداد و شروع کردم به نوشتن آن به عنوان رمان که کار سختی هم بود، خصوصاً برای من که تجربه چندانی در زمینه رمان‌نویسی نداشتم.»