هوشنگ گلشیری با نشر اولین رمانش، شازده احتجاب، در سال ١٣۴٨، به عنوان یک نویسنده و داستان سرای تراز اول در ادبیات نوین فارسی شناخته شد؛ رمانی که هنوز به اعتقاد بسیاری از منتقدان در فهرست شاهکارهای ادبیات معاصر ایران قرار دارد. وی با انتشار رمان ها و مجموعه داستان هائی همچون جبّه خانه، حدیث ماهیگیر و دیو، آینه های دردار، و جن نامه جای خویش را در پهنه ادبیات نوین ایران تثبیت کرد. گلشیری در این آثار با تمرکز بر برخی فنون داستان نویسی، از جمله زوایای دید راویان، ساختار داستان، خلق شخصیت ها و کاربرد زبان، به تجربیات و ابداعاتی دست زد که بی تردید در کار نویسندگان نسل های بعد از او بی اثر نبود.

جُبه‌خانه در قدیم به اسلحه خانه گفته می‌شده است و در اصفهان به خانه هایی گفته می‌شده که پر از عتیقه جات است. این کتاب ۴ داستان دارد که جبه خانه بهترین داستان این مجموعه است و نام کتاب از این داستان برگرفته شده است.

چاپ اول این کتاب در سال 1362 منتشر شد.