بندهش كتابی به زبان فارسی میانه و خط پهلوی است كه یكی از مهم ترین متن های دینی و تاریخی زردشتی به شمار می آید. بندهش از دو واژه ی بن به معنی آغاز و خواستگاه و دهش به معنای آفرینش ساخته شده و روی هم به معنای آفرینش آغازین است. با این همه، آن چه در كتاب آمده تنها پیرامون آفرینش نیست، بلكه دانستنی های جغرافیایی، زمین شناسی، جانورشناسی، گیاه شناسی، مردم شناسی، گاهشماری، اخترشناسی و پیشگویی هایی پیرامون آینده ی جهان نیز در آن گنجانده شده است.

كتاب بندهش را موبدی زردشتی به نام فرنبغ دادگی یا دادویه در سده ی سوم هجری از روی نوشته های باستانی ایران گردآوری كرده است. فرنبغ خود در آغاز كتاب به بهره گرفتن از زند، تفسیر اوستا، اشاره كرده و در جای جای كتاب عبارت هایی مانند "آن گونه در دین گوید"، "چنین گوید به دین" یا "در دین گوید"، نوشته است كه در همگی آن ها دین به معنای اوستا و زند است. بررسی كتاب هشتم دینكرد، یكی دیگر از كتاب های دینی و كهن ایرانیان، نشان می دهد كه بسیاری از دانستنی های بندهش در دام دادنسك اوستایی، وندیداد، سپندنسك و چهردادنسك وجود داشته است. بنابراین، آن چه در بندهش آمده، ریشه در نوشته های بسیار كهن تر ایرانیان دارد.