این شعر بلند را الیوت در سال ۱۹۲۱ سرود و بلافاصله به نمادی از جنبش مدرنیسم در ادبیات تبدیل شد. در این مجموعه ۹ مقاله از منتقدان برجستۀ ادبی، مانند نورتراپ فرای، هیو کنر، جیمز ای. میلر و فرانکو مورتی، گرد آمده است تا اثر الیوت از زوایای گوناگون مورد بررسی قرار گرفته باشد.

در ابتدا خواننده با سیر تکوین شعر از سال‌های دانشجویی الیوت در هاروارد تا روزهای اقامتش در بیمارستان روانی لوزان و همکاری الیوت و پاوند در شکل و معنا بخشیدن به شعر آشنا می‌شود، سپس با خوانشی دقیق از شعر و آشنایی با جایگاه آن در سنت ادبیات انگلیسی‌زبان و تأثیر شاعران پیشین بر شعر الیوت همراه خواهد شد، تا در ادامه از موقعیت شعر بر پس‌زمینۀ اجتماعی و اقتصادیِ سال‌های میان دو جنگ جهانی و موقعیت آن در سیر کلی تحول ادبیات در قرن بیستم آگاه شود.


در پایان کتاب متن انگلیسی شعر به‌همراه ترجمه‌ای جدید از آن آمده است. گردآوری این مجموعه را مهدی امیرخانلو بر عهده داشته و هوشنگ رهنما، صالح نجفی، جواد گنجی، نیما پرژام، محسن ملکی و یونس سادات‌فخر او را در ترجمۀ مقالات یاری رسانده‌اند.

چيستند این ريشه‌ها كه چنگ مي‌اندازند، چه شاخه‌هايي

از اين مزبلۀ سنگلاخ مي‌رويند؟ ای پسر انسان،

نمي‌تواني گفت، حدس هم نتواني زد، زيرا تو تنها

تلی از تصاویر شكسته را مي‌شناسي، آن‌جا كه خورشيد مي‌گدازد،

و درخت مرده سايه‌اي نمي‌بخشد، زنجره تسكيني نمي‌دهد،

و از سنگ خشك صداي آبي برنمي‌آيد. تنها

در زير اين صخرۀ سرخ سايه هست

(به زير سايۀ اين صخرۀ سرخ‌ بيا)،

و من به تو چیزی نشان خواهم داد

جز سايه صبحگاهي‌ات كه در پي‌ات شلنگ برمي‌دارد

یا سايه شامگاهی‌ات كه به ديدارت برمي‌خيزد.

به تو هراس را در مشتي خاك نشان خواهم داد.