«آیین زیست در ایران باستان» پژوهشی درباره طبیعت و محیط ‌زیست (زیست بوم) تاریخ ایران باستان را دربرمی گیرد.این کتاب چکیده‌ای از اندیشه‌های بلند، سبز و روشن نیاکان ماست، راه‌کارهایی که آن‌ها برای زیستنی شاد، سالم و عاشقانه با جهان به‌کار می‌گرفتند.

در بخشی از کتاب آمده است: فرهنگ، آیین و جشن‌های ایران باستان سرشار از یکتاپرستی و پاسداری از زیست‌بوم و عشق به طبیعت، جانوران و گیاهان است. ایرانیانی که زمین را مادر و آب را بسیار مقدس و درمانگر می‌دانستند، زباله را بر روی زمین و پلشتی را درون آب نمی‌ریختند. به آب و درختان نذر می‌کردند و عاشق ماه، خورشید و آسمان بودند برای حمایت از جانوران، درختان و محیط‌ زیست قانون داشته‌اند و به زندگی آن‌ها ارج می‌نهادند و زیباتر کردن جهان را خویشکاری(وظیفه) دینی خود می‌دانستند.

مولف در آغاز سخن این کتاب نوشته است: ایرانیان در جایی به نام «ایرانویچ» می‌زیستند. «ایرانویچ» به معنی خاستگاه و ریشه ایران است. گمان می‌رود «ایرانویچ» کشورهای آسیای میانه، غرب چین و بخش‌هایی از ایران و افغانستان را دربرمی‌گرفته است. با آغاز عصر یخبندان، چراگاه‌ها و زمین‌های کشاورزی در «ایرانویچ» نابود شد و مردم این سرزمین برای دستیابی به آب‌وهوای بهتر و زمین‌های حاصل‌خیز به سوی هند و جنوب ایران کوچ کردند.به گفته این نویسنده ایران امروزی نیز بخشی از «ایرانویچ» بوده و محل مهاجرت آریاییان داخلی بوده است.

هخامنشیان و طبیعت، ساسانیان و طبیعت، پزشکی در ایران باستان، طبیعت و نام‌های ایرانی، گیتی بارور، گردونه گوهرها، کشتارگاه‌ها در فرهنگ ایران باستان، امشاسپندان و محیط‌ زیست و...از جمله بخش‌های مختلف این کتاب است.سخن پایانی، پیوست، کتابنامه، نمایه و تصاویری از پیوست نیز پایان بخش این کتاب تاریخی است.

                                                                                                                             برگرفته از سایت ایبنا