این متن در واقع دو نمایشنامه است که در شیوه اجرایی با یکدیگر اجرا می‌شوند. این نمایشنامه بر اساس نظریه ویتگنشتاین نوشته شده است مبنی بر این‌که انسان‌ها زبان را با یکدیگر تمرین می‌کنند. به طوری که در نمایشنامه اول در قالب داستان هملت، مخاطب را با زبان خود آشنا می‌کند و در نمایشنامه مکبث، به مسائل سیاسی چکسلواکی می‌پردازد.

مترجم کتاب در مورد داستان و نحوه ترجمه این اثر چنین می‌گوید: در نمایشنامه اول شاهد این هستیم که تعدادی دانش‌آموز می‌خواهند هملت را به زبان «داگ» اجرا کنند، اما به دلیل زبان انگلیسی نمایشنامه به دنبال راه حلی برای این موضوع هستند و در نمایشنامه دوم تئاتر خانگی برگزار می‌شود که نمایش مکبث است و ورود عوامل سیاسی به داخل این نمایش، باعث می‌شود اجراکنندگان به فکر شیوه اجرایی باشند که مشخص نشود این نمایش مکبث است. به همین دلیل در متن با جایگزینی کلمات مواجه هستیم، و این امر ترجمه را دشوار می‌کند. در بخش‌هایی که کلمات متناقض جای یکدیگر را می‌گرفتند ترجمه آسان بود اما در بعضی مواقع که کلمات معنای دیگری را متبادر می‌کردند، از کلمات آهنگین در ترجمه استفاده شده است. حتی جایی یک ترانه وجود دارد که سعی شده وفادارانه آهنگ کلمات حفظ شود.
 استوپارد بزرگ‌ترین شکسپیرین دنیا است که بارها از آثار شکسپیر اقتباس کرده و با زبان آن‌ها بازی می‌کند. در نمایشنامه «روزنکرانتز و گیلدنسترن مرده‌اند» زبان را به سمت پست مدرن حرکت می‌دهد و در «هملت داگ، مکبث کاهوت» زایش زبانی به وجود می‌آورد که شکل خاصی به نمایش می‌بخشد. به این نویسنده در ایران چندان توجه نمی‌شود در صورتی که نمایشنامه‌هایش بار علمی خوبی دارد و می‌تواند تاثیرگذار باشد.