تئاتر زرتشتیان ایران (۱۳۰۰ تا ۱۳۵۷ خورشیدی) که می‌توان از آن به عنوان نخستین اثر پژوهشی مدون در حوزه‌ی تئاتر زرتشتیان نام برد، به طور عمده به جمع‌آوری اخبار و آثار نمایشی زرتشتیان ایران در نیمه‌ی اول قرن حاضر پرداخته است.

همچنین چند مورد ویژه نمایشی را نیز با نگاهی ژرف‌تر و موشکافانه‌تر بررسی کرده و در انتها با تحلیل یافته‌های تحقیق، کار خود را به پایان برده است.

چنان‌که در مقدمه‌ی تئاتر زرتشتیان ایران (۱۳۰۰ تا ۱۳۵۷ خورشیدی) نیز آمده، این کتاب بر آن است تا با گردآوری و سنجش انتقادی مطالب و اطلاعات محدود نوشته شده، یا به‌جا‌مانده در تاریخ شفاهی، تا حد ممکن به ثبت و تدوین فعالیت‌های نمایشی هنرمندان جامعه زرتشتی ایران بپردازد. در این بین، ویژگی‌ها و خلق‌و‌خوی خاص آثار و فعالیت‌های نمایشی در این جامعه‌ی اقلیت و همچنین تأثیر و مناسبات و ارتباطات آن‌ها با جامعه‌ی اکثریت اطراف نیز بررسی شده است تا بتواند بر بخش مغفول‌مانده‌ای از تاریخ تئاتر ایران پرتویی بیفکند.

نکته‌ی بااهمیت دیگر این پژوهش را باید ارائه اسناد ارزشمندی از تاریخ تئاتر ایران دانست که تا پیش از این، به آن‌ها پرداخته نشده بود. از آن جمله، انتشار متن کامل دومین ترجمه‌ی نمایشنامه‌ی مکبث به زبان فارسی است.

این ترجمه که در سال ۱۳۰۹ خورشیدی توسط ارباب افلاطون شاهرخ، هنرمند زرتشتی، صورت گرفته تا امروز در دسترس عموم نبوده و امکان بررسی و تطبیق آن با دیگر ترجمه‌های این شاهکار نمایشی وجود نداشته است البته نویسنده‌ی کتاب، در فصل سوم به بررسی موردی ترجمه و تطبیق آن با دیگر ترجمه‌های مکبث پرداخته است.

کتاب همچنین حاوی ۷ نمایشنامه تالیفی است که توسط اعضای جامعه‌ی زرتشتیان ایران نوشته شده است. این متون نیز همچون بخشی از داده‌های کتاب، پیش از این کمتر در دسترس علاقه‌مندان حوزه‌ی تئاتر ایران بود. علاوه بر این متون، کتاب حاضر موضوعات متعددی چون ارایه‌ی مستنداتی از سالون تئاتر زرتشتیان که از آن باید به‌عنوان نخستین سالن تئاتر دائمی ملی ایران یاد کرد، معرفی هنرمندان سرشناس جامعه‌ی زرتشتی، بررسی نقش زرتشتیان در پیشبرد هنر نمایش ایرانی و همچنین فعالیت‌های نمایشی زرتشتیان در جشن‌ها و برنامه‌های داخلی‌شان را مورد مداقه قرار داده است