«دوچرخه‌ی آبی» سروده‌ی حسن عالیزاده است؛ شاعری که مخاطبان شعر و ادبیات، پیش‌تر مجموعه شعر «روزنامه‌ی تبعید» را از او به یاد دارند. شعرهای عالیزاده حال و هوایی نزدیک به «شعر دیگر» دارد.
 

این اثر عالیزاده به لحاظ گیرایی زبان و خلق تصاویر شاعرانه، یکی از بدیع‌ترین دفترهای شعری است که در طی این سال‌ها سروده و منتشر شده است. چه اینکه به اذعان منتقدان ادبیات و آنان‌که نامی در این عرصه دارند، این دفتر شعر، تجربه‌ای یگانه در فضای شعر امروز ایران به‌شمار می‌رود:

شعری از این کتاب :

او را برای مرگ به بیمارستان
آورده بودند
از بس که خونریزی
خونسرد گفت و سخت پرستار بخش «رفتنی‌ست»
پایین که می‌کشید روسری‌ی سبزِ جلبکی به تانی

زیباتر از جوانی پراضطراب خویش
بی‌هیچ سرزنش و تشویش
دیدم که داشت می‌رفت
از بس که خونریزی
انگار برده بودند

او را برای مرگ به بیمارستان
و صبح هشتم اسفند بود
می‌رفتم از پیاده‌روِ آفتابگیر.