کتاب «رمان تاریخی» در این روزگار به عنوان اثری کلاسیک در حوزه زیباشناسی مارکسیستی و نظریه ماتریالیستی ادبیات شناخته می شود، گئورگ لوکاچ نویسنده این رمان از معدود متفکران مارکسیست است  نظراتش خوانده شده و مورد بحث است. این نکته نیز تا حدی ناشی از این است که لوکاش اگر چه متفکری سوسیالیست است اما سوسیالیسم او برخلاف بسیاری از این قسم متفکران با روشن بینی بیگانه نیست.

رویکرد لوکاچ به رمان تاریخی همانقدر که تئوریک و نظریه پردازانه است، از پشتوانه های ایدئولوژیک هم برخوردار است. لوکاچ در این زمینه صادقانه دست خود را رو می کند، رمان تاریخی برای او به عنوان یک ابزار محسوب می شود، اگر نه همانند سیاستمداران کمونیست به شکلی کاملا صد درصدی ، اما در نگاه او نیز این مسئله یکی از جنبه های مهم به حساب می آید. به نظر لوکاچ رمان تاریخی هم در اتحاد جماهیر شوروی و هم در دیگر کشورها در جبهه مردمی ضد فاشیستی نقش خارق العاده ای بازی می کند. همین است که نقش رمان تاریخی را شایسته توجه و بررسی می سازد و به خصوص که او معتقد است در بسیاری موارد رمان تاریخی آن روزگار، از سوی میراث زیانباری درحال تهدید بوده، میراثی که از پسماندهای جریان بورژوازی ست.

لوکاچ رمانهای تاریخی پیش از قرن نوزدهم را رمانهای تاریخی برجسته (ویا واقعی) نمی داند. به گمان او رمان تاریخی با انقلاب فرانسه زاده شده و در آثار سروالتر اسکات، الکساندر پوشکین و بالزاک به اوج خود می رسد و از سوی دیگر از راه رسیدن فلوبر و پس از او اشتفان تسوایک را که نمایندگان رئالیسم بورژوازی می داند، آغاز افول رمان تاریخی ارزیابی می کند. لوکاچ با توجه به گستره مطالعاتش (معروف بود که او بیش از یک میلیون صفحه کتاب خوانده) در این اثر کلاسیک کوشیده رمان تاریخی را در بستر تحولاتش تعریف کرده و ماهیت متغییر آن را دربرابر دید خواننده قراردهد.