نويسنده درباره اين كتاب مي نويسد:

«قرباني كتابي است كه به طرزي وحشتناك كوبنده و شاد است. شادي بيرحمانه كتاب عجيب ترين تجربه اي است كه من از منظره اروپا طي اين چند سال جنگ گرفته ام. از ميان عوامل مهمي كه در اين كتاب مطرح اند جنگ در واقع نقش دوم ر ا بازي مي كند. (...) قهرمان اصلي كتاب، «كاپوت» يا «قرباني» است، و آن جانوري است شاد و بيرحم و خونخوار. هيچ واژه اي بهتر از اين اصطلاح خشن و نيمه مرموز آلماني يعني «كاپوت» كه در لغت به معني خرد شده و له و په و تكه تكه و نابود شده است نمي توانست حال فعلي ما، يعني اروپاي بعد از جنگ را توصيف كند. «كاپوت يعني تلي از خرده ريزها و شكسته هاي يك شيئي درست...» و بلافاصله بيفزائيم كه مترجم ظاهراً نام قرباني را از آن رو براي ترجمه فارسي انتخاب كرده است كه نام فرنگي اش براي فارسي زبانها رسا نيست. كاري است پسنديده. اگر در كتاب «ترس جان» با توصيف ايتالياي لهيده و درهم شكسته پس از جنگ روبرو بوديم، در «قرباني» با اروپاي كوفته و متلاشي شده سر و كار داريم. متلاشي شده از چه؟ از جنگ؟ نه، از فاشيسم. و آيا فاشيسم مسئله اي است مربوط به گذشته؟...
مي ماند اين سوال كه چگونه نويسنده اي كه خود ابتدا فاشيسم را پذيرفته بوده مي تواند تصوير تمام نمائي از آن به دست دهد؟ با خواندن اين كتاب متوجه مي شويم كه نويسنده نيز چون ميليونها اروپائي، فريب تبليغات فاشيسم را مي خورد ولي برعكس آن همه زود به حقيقت پي مي برد: حقيقت فاشيسم...»

و چنين است كه در گرما گرم جنگي آن چنان وحشيانه و نابودكننده (جبهه شورو ي در سال 1941) جنگ براي نويسنده امري «درجه دوم» است. آنچه در درجه اول اهميت قرار دارد، بي گمان فاشيسم است. پس آن «جانور»ي كه نويسنده ازش سخن مي گويد اروپاي فاشيسم زده است. ابتدا فاشيسم، بعد جنگ. ابتدا علت و سپس معلول.

با اين همه مالاپارته نااميد نيست:

«حال اميدواريم كه زمانهاي نو واقعاً نو باشند»... و باز:«اميدواريم كه زمانهاي نو براي همه، حتي براي نويسندگان زمان آزادي و احترام باشد، چون تنها آزادي و احترام به فرهنگ است كه مي تواند ايتاليا و اروپا را از اين روزهاي تيره و ظالمانه... نجات بخشد.»ما شبي دست برآريم و دعائي بكنيم...