چارلز بار در کتاب «سرگیجه» نگاهی دارد به فیلم سرگیجه (۱۹۵۸) از آلفرد هیچکاک، که در سال ٢٠١٢ انستیتو فیلم بریتانیا آن را برترین فیلم تاریخ سینما اعلام کرد، جایگاهی که پیش از این و بیش از پنجاه‌سال به شاهکار اٌرسون ولز، «همشهری کین» تعلق داشت. تحلیل موشکافانه و نمابه‌نمای چارلز بار می‌تواند پاسخی درخور برای این سؤال باشد که چرا سرگیجه به چنین جایگاهی دست یافته است. این فیلم ماجرای اسکاتی فرگوسن (استیوارت)، پلیسی است که در جریان یک تعقیب‌وگریز به‌دلیل سرگیجه نمی‌تواند مأموریتش را درست انجام دهد و درنتیجه بازنشسته می‌شود. رفیقی قدیمی از او می‌خواهد مراقب همسرش مادلن «نوواک» باشد که اخیراً رفتارش عجیب‌وغریب شده‌ است و اسکاتی وارد ماجرایی پررمزوراز می‌شود. به‌ نظر چارلز بار درحالی‌که نیمه اول این فیلم تناوبی از تعقیب صامت مادلین، صحبت‌کردن اسکاتی با دیگر بازیگران (میج، اِلستر و پاپ لیبِل) و کشف یک راز بود، نیمه‌ پایانی فیلم تناوبی از صحنه‌های صامت و مکالمه‌های بین اسکاتی و جودی است. دیگر مجالی برای تخلیه‌ تنش‌ها وجود ندارد، به بیننده وقت تنفسی داده نمی‌شود و خبری از گره‌گشایی نیست، بیننده فقط منتظر خروج رابطه‌ی ‌‌این دو از بن‌بست است...