الیویه بونرو در كتاب «از تصویر تا اسطوره ـ ایران در ادبیات و اندیشه‌ فرانسوی قرن هجدهم» با بررسی تصویر ایران در ادبیات و اندیشه فرانسوی قرن هجدهم در انبوه مكاتبات، سفرنامه‌ها و توصیفات كتاب‌های گوناگون ایران‌ را كشوری‌ می‌بیند كه‌ در این قرن در حال‌‌ ساختن‌ تصویر خویش‌ است‌.

بونرو تصاویر كارت پستالی یك زندگی‌ ‌سبكبال همیشه‌ عاشقانه درباری آمیخته با آداب‌ و رسوم‌ ایرانی‌ را دلمشغولی‌هایی می‌داند‌ خاص سفرنامه‌ها، كه البته خوانندگان‌شان‌ آن بین‌ با دیرباوری‌ و شیفتگی‌ در نوسانند؛ و خود بی‌اعتنا به این اسطوره‌پردازی‌ها ایران را كانون‌ ارزش‌هایی‌ اصیل توصیف می‌كند‌ كه‌ دستیابی‌ به‌ آن‌ فقط‌ براساس‌ تحقیقات‌ علمی‌ و انسانی‌ از واقعیات‌ تجربی‌ امكان‌پذیر‌ است و این مسیر را در پیش می‌گیرد.

او از پژوهشگران می‌خواهد با پی‌بردن‌ به‌ ناشناخته‌ها و درك‌ قانونمندی‌ حاكم‌ بر رفتاری‌ كه‌ در نظر آنان عجیب‌ می‌نماید، با گام زدن در مسیر تفاهم به‌ شناخت‌ بهتری‌ از ایران‌ راه یابند و در این راه مطالعه دقیق هزار و یك‌شب، گلستان سعدی و زنداوستا را توصیه می‌كند.

از نظر بونرو تصویرهای ساخته‌شده از ایران مخوف در مكاتبات مبشران ناكام كلیسا تاریك‌اندیشانه و حاكی از عدم‌سعه‌صدر این مبلغان متعصب است. او با لحنی صریح در رد این تعصب خام می‌نویسد: توجه‌ انسانی‌ به‌ ایران‌ و اعتماد به‌ آنان برای‌ برقراری‌ ارتباطات‌ مفید و مستمر با احترام‌ متقابل‌ مذاهب‌ به‌ هیچ‌وجه‌ كار اربابان‌ كلیسا نیست، بلكه‌ كار اروپاییانی‌ است‌ كه‌ در ایران‌ مستقر شدند. مانند جواهرفروشان‌، پزشكان‌‌، بازرگانان، و به‌خصوص‌ سیاحان‌ آگاه‌.

به عقیده بونرو این‌ گروه‌ سیاحان نظر بدبینانه ایرانیان‌ را نسبت‌ به «فرنگی‌ها» عوض‌ می‌كنند. این‌ مسیحیان‌ آزادانه‌ میان‌ ایرانیان‌ زندگی‌ می‌كنند و كارهای‌ سودبخش‌شان‌ موجب‌ تقویت‌ روابط‌ ایران‌ و اروپا می‌شود و در این راستاست كه تصاویر سفرنامه ‌ شاردن‌ شكل می‌گیرد و آشكارا نشان‌ می‌دهد كه‌ تمدن‌ و منفعت‌طلبی‌ با یكدیگر آشتی‌پذیرند...
به بیان مهربان بونرو، ترس‌ از ایران و ایرانی‌ امری‌ طبیعی‌ نیست‌. او معتقد است اولین‌ احساس‌ برتری‌ در اروپایی‌ الزاما ایجاب‌ می‌كند كه‌ خود را روی‌ زمین‌ یك‌ استثنا بداند اما فلاسفه‌، مورخان‌، جغرافی‌دانان‌ و مردم‌شناسان‌، اروپایی‌ را به‌ جای‌ ادعای‌ فرمانروایی‌ به‌ فروتنی‌ دعوت‌ می‌كنند و به‌ درست‌ اندیشیدن‌ در ارتباط‌ با «غیر» فرامی‌خوانند.