این نمایشنامه آخرین نوشته اوریپید است که در دو سطح و به دو شیوه مستقیم و غیرمستقیم روایت می‌شود. این تمهید به کاهنه‌های باکوس بافتی چندلایه داده و بر ظرافت‌های ساختاری‌اش افزوده است. یکی به‌صورت مستقیم که در قالب دیالوگ روایت می‌شود و دیگری غیرمستقیم که در قالب کنش‌ها و واکنش‌های نمایشی که متن درام را تشکیل می‌دهد.

استفاده از این شیوه برای روایت در واقع کنایه‌ای است بر نیروهای دوگانه درون آدمی که بخش تاریک و بخش روشن را تشکیل می‌دهند. بافت دولایه این نمایش‌نامه به این‌گونه است که گاه گفتگوها روند ماجرا را می‌سازند )روایت مستقیم) و زمانی ماجرا از زبان آدم‌های نمایش )روایت غیرمستقیم) گفته می‌شود.