در نوشته پشت جلد کتاب عنوان شده است: آنتونی دوئر، از چهره‌های مهم ادبیات معاصر در حوزه رمان و داستان کوتاه، و از برندگان جایزه ادبی پولیتزر به شمار می‌رود. او که پیش از این با رمان «تمام نورهایی که نمی‌توانیم ببینیم» به مخاطب فارسی‌زبان معرفی شده، متولد ۱۹۳۷ در اوهایوی آمریکا و کارشناس ارشد تاریخ از دانشگاه ایالتی بولینگ گرین است. مجموعه داستان‌های کلکسیونر صدف، دیوار خاطرات، یادنامه‌ چهار فصل در رم و رمان‌های درباره گریس و تمام‌ نورهایی که نمی‌توانیم ببینیم از جمله آثار مطرح دوئر هستند. کتاب‌های او تا کنون به چهل زبان ترجمه و برنده جوایز متعددی شده‌اند از جمله جایزه پولیتزر ۲۰۱۵ و جایزه کتاب سال ۲۰۱۱.

 

قسمتی از این کتاب :

«در یکی از مجلات بابابزرگ زِد نوشته وقتی مرغابی‌ها برای اولین بار پرواز می‌کنند، می‌توانند پانزده سال تمام، بی‌یک لحظه نشستن، در آسمان بمانند. دلم می‌خواهد وقتی‌ مُردم بدنم را به ده‌هزار بادکنک ببندند تا میان ابرها معلق بمانم، ؛ن وقت باد مرا با خود به بالای شهرها، و کوه‌ها، و اقیانوس‌ها و مایل‌ها و مایل‌ها اقیانوس آبی بکشاند.

شاید من هم بتوانم پانزده سال تمام آن بالا دوام بیاورم. شاید یک مرغابی رویم بنشیند و برایش استراحتگاهی شوم. شاید این فکر و خیال‌ها احمقانه باشد. اما گمان کنم از تماشای دفن پدر و مادرت توی جعبه‌ای زیر گل عاقلانه‌تر باشد.»